Annem ekmiş, kardeşim toplamış...

İnsanın bir ayağının toprağa değmesi ne güzeldir, ayağı yere basma duygusuyla özdeş gibi görünse de; yere sağlam basmayı çağrıştırır! Sağlam, toprak gibi taş gibi sağlam…

Toprakta yetişenlere olan teşekkürün bin bir dili tefekkür kanalına girmeden hop sofrada alıyorum soluğu. Derin düşünmenin âlemi yok! Çek fotoğrafını, oturt tencereni, yaz söylemini olsun bitsin!!!

İşte yine bir dolu meyve sebzeyle geldi aile efradım. Düşün dur bakalım Aşçı Fok, neler yaparsın sen bu zerzavat güruhundan!


Annesi ekmiş, kardeşi toplamış, Aşçı Fok pişirmiş, pişirecekmiş, okuyanlar da "hani bana hani bana" demiş, diyecekmiş...


Bazen kendimi teşhirci gibi hissediyorum; Yaşamlarımız, şu yerli cins kara karpuz gibi tasasız, savunmasız ve apaçık olabilir mi?

Yeşiline dokunulmamış, çocukluğumuzun o eski tarla karpuzları bunlar. Annem yetiştirmiş. İncecik kabuğu, burun delip içe işleyen kokusuyla bağırıyor "ben gerçek karpuzum" diye. Ya o kara üzüm gibi çapkınca fırlayan kapkara çekirdekleri...

Çok eskilerde kalan ama unutulmayan bir sevgili dost kara karpuz.

Çekirdeklerini tek tek topladım kurutuyorum, gelecek yıla isteyenlere vereceğim...