Kasabamı özledim...

Şehirler, kapalı hastane odaları ve dört duvar evler ruhumu daraltalı beri yaşamın pamuk ipliğine bağlı ucuna tutunuyorum. Dünya, hastane yatağı içindeki hastamın solgun yüzü gibi görünür oldu artık.

Tutunmak mı, ilişmek mi bilmiyorum ama “yetti gari” diyesim geliyor içimden. Öyle özledim ki açık havayı… Güzelim Ege’nin rüzgârını özledim, denizimi küçücük kasabamı özledim. Büyük kentler yaşanılası değil, özledim hiçbir şey yapmadan denize bakmayı!

Öylece oturmak istiyorum tahta iskelede, gözümü kırpmadan doymak Ege’nin maviliğine…